Engel yolun ta kendisidir

“Yaşam güzeldir, ilginçtir ya da her ikisidir.”
Bu slogan doğru olabilir mi?
Evet, olabilir: “Engel yolun ta kendisidir” ilkesinin kalbimize ve zihnimize girmesine merakla izin verirsek…
Eğer sorunları “ilginç” olarak görebilirsek, sorunlar yolun kendisi haline gelir…
Şikayet ettiğimizde, engelleri engel, sorunları sorun olarak görme döngüsüne yakalanıyoruz.
Sorunun kendisi değil, bizim onlara karşı geliştirdiğimiz yaklaşım, tavır, düşünceler asıl zorluğumuz olabilir mi?
Ve yol olarak görülen engeller aslında duyularımızın keskinleşmesine, kaynaklarımızı bulmamıza, genişleyip büyümemize önderlik edebilir mi?
O yüzden de durup kendimize şikayet etmemek üzere hodri meydan diyebilir miyiz?
Her şikayetin sorumluluk almaktan kaçmak için bir yöntem olduğunu anlayabilir miyiz?
Şikayet etmenin aslında bizi bu andan ve olasılıkları görmekten uzak tuttuğunu kavrayabilir miyiz?
Şikayet anında durma,
Şikayet anında hissetme,
Şikayet anında ihtiyacımızı bulma,
Şikayet anında fiziksel hislerimize bakma halini deneyebilir miyiz?
Kendimizi şikayet ederken yakaladığımızda, durup “ama” ile başlayarak cümlenin kalanında olumlu bir potansiyelden bahsedebilir miyiz?
Bu andan başlayarak 24 saat kendimize meydan okuyabilir miyiz?☺️
Ve kendimizi bile şaşırtabilir miyiz?