Bir gerçek meditasyon öyküsü

Tam olarak tanımlayamadığım bir his ile kalktım bu sabah

Sıkıntı diyecek gibi oldum ama diyemedim… ve bu tanımlayamadığım his ile baş başa kalmak üzere meditasyona oturdum

Oturdum ve başladı:

önce düşünce atağı

birer birer sonra ikişer ikişer ve giderek artan hız ve sayıda düşünceler adeta saldırmaya başladı

planlar, duygular, varsayımlar…oldurmaya çalışmalar, kalkmak istemeler,

geleceği düşünmeler, oturamamalar, bir türlü rahat edememeler… bir ara sinüzit ağrım hat safhadaydı, o ağrıdan başka bir şey hissetmiyordum

bu çok can sıkıcı ve zorlayıcıydı

üstüne daha makbul bir zihin haline geçmek üzere kendimi sinsice zorlamam,
zihnimin derinliklerini eşeleme çalışmam da bindi

derken

kendimi rahat bıraktım… nefesime tekrar tekrar eve gelir gibi geri gelmeye başladım

nefes aldıkça, herhangi bir şeyi halletmeye çalışmadıkça, tuhaf, anlatması zor ama denemeye değer bir ağırlık hissi geldi üzerime,

öyle ağırlık derken bir cansızlık hissi gibi değil…

anlardaki varlığımın, yer çekimini hissetmenin getirdiği tatlı bir ağırlık.. hala o tuhaf düşünceler zihnimdeydi ama o “boş ağırlık” ön plandaydı…

ve meditasyondan kalktım

sinüzit ağrım yok oldu

ve şu anda burada durmuş canlılığın bana nüfuz etmesine izin veriyorum, tam olduğum yerde, tam olduğum gibi…

ve ben de onun bana nüfuz ettiği yerden yaşama nüfuz ediyorum, tam olduğu gibi olduğu yerden…

tam bu anda kendi içimdekinden başkasına ihtiyacım yok

Bu sefer aklıma Kalp Sutrasındaki o cümleler geliyor: “gidecek bir yer, yapacak bir şey, elde edecek hiçbir şey yok”

hay aklımı seveyim diyorum

ve seviyorum…yavaş yavaş zihnimi de seviyorum….🌻😌