Hıdırellez

Hıdırellez kalbimde

Hıdırellez bedenimde bugün

Hıdırellez nefesimde

Hızır gibi yetiştim kendime bugün

Dün gece yarısı Gül ağacının oraya gittim, Hızır ile İlyasın buluştuğu ağacın oraya

Saklandım, gizlice dinledim, nefesimi tutup… Saklanamamışım 🙂 Beni gördüler, gülümsediler “bırak nefesini de, gel otur dediler”

Tüm gece dinledim, gül kokusu ve Mayıs esintisi eşliğinde

Sabah içimde bir başka tazelik uyandım bugün

Dışarıda aramak niye İlyası?

İlyas benim, kendimi yenileyen benim İlyas

Her sabah her gün meditasyona oturup,
İçsel diyaloğumda kaybolmayan benim İlyas. “Düşünsene şimdi diye bir şey var, ne kadar şanslıyız! istediğin anda şimdi var, yine yeniden” diyen, ve demekle yetinmeyen, onu bilen, yaşayan benim İlyas

Fotoğraf çekerken heyecanla, her anı öldürüp, yeniden doğuran benim İlyas

Kendini sabote etmeyen benim Hızır

En tuhaf düşünce hallerinin arasında duran, durmayı anımasayan

şimdinin içinde olan bitene bakmayı farkındalıkla seçen

oradan tekrar usulca, yavaş yavaş ilerleyen

ilerledikçe adımları dansa dönüşüp

yaşamın akışına karışan benim Hızır

İlyasının aynasında kalbi daha da çok açılan benim Hızır

Bu halin paylaşıldıkça arttığını bilen, o yuzden de gönül gözüyle gören dostuyla buluşup birlikte erimenin tadını çıkaran benim Hızır da, İlyas da

ve eğer karantinadaysam, görüşemiyorsam dostumla, arkadaşımla

o zaman da içimdeki “bilge dostla”, “şamanla”, “bilenle”, “zamansız, mekansızla”, ya da her ne olarak adlandırıyorsam onunla buluşmayı bilen benim Hızır

Yeşillendim, karardım, kızardım, sarardım bugün

Bugün tüm renkler bende

Hıdırellez kutlu olsun!