Sevgi

Bugün çocukluğunda annesi “orada olmayan” ve imkansız aşk hikayelerinin peşine takılıp acı çekmeyi huy haline getirmiş ve bu halinin de oldukça farkında naif ve güçlü bir ruha sahip bir danışanlaydım…Bu arada ben de olağan rutinimin dışında, bir süredir aile ziyaretindeyim. En zorlayıcı ve en öğretici, en derin deneyimlerin kaynağı olan aile üzerine ifade edilecek çok şey var tabi ki… Buralara sığmaz… Bu fotoğrafta belki de beni en çok zorlayan ilişkiyi görürken tam şimdide, kalbimde yoğun bir sevgi hissediyorum. Kendimi olduğum gibi sevebilmeyi, beni farkında olmadan zorlayarak öğretmiş olan babama şükran duyuyorum. Biliyorum ki annem, babam böyle olduğu için ben böyleyim ve ebeveynlerin farklı olmasını dilemek aslında kendinin de farklı olmasını istemek demek ki yeryüzüne aidiyet duygusunu zedeleyen bir durum bu… Ve biliyorum ki atalarımı onurlandırdıkça yeryüzüne ait hissedebilirim; ve yine biliyorum ki ebeveynlerim tam olması gereken ebeveynler… “Ellerinden gelenin en iyisini ve bildiklerini” yaptılar…
Şükretmek ve saygıyla eğilmek yeryüzüne ve kendime şefkatimdendir.
🌻