Ada

Ben hiç kahve, alkol kullanmayan ve kullananları kendinden daha aşağı gören, sadece meditasyon müziği dinleyen, meditatif ortamlarda, doğanın en harika köşelerinde yaşayan, türlü türlü ruhani terapi yollarının eğitiminden geçmiş bir kişinin dünyanın en memnuniyetsiz insanı olduğuna da şahit oldum, ki belki de bu insan bilmediği bir şeyi öğrendiği için ileride çok iyi bir şükran kılavuzluğu yapacak bizlere… kahveyi gani gani tüketen, kaynakları oldukça sınırlı, şehirde yaşayan, meditasyonun m sini duymamış bir insanın etrafa harika bir şükran enerjisi yaydığına da…

Yani yollarımız bize özgü; sevgimiz, travmalarımız da…Bizi nasıl ve ne kadar yoğun etkiledikleri de; aynı travmatik durumu yaşayan iki insanın deneyimi, durumu tolere etme kapasitesi ve iyileşmesi elbet farklı olacaktır. Bu süreçte hiç bir yol diğerinden üstün değil ve herkes yaralı bunu unutmamak çok faydalı..Ancak kendimizi iyileştirdiğimizde başkalarına da örnek olabiliyoruz…Yoksa mükemmel koşullar olduğunda iyi hissedip bunu etrafa yaymak çok çok kolay değil mi?

Bu yolda ben kendim için son zamanlarda  “Merak” duygusunun en şifalı hal olduğunu fark ediyorum nicedir…Uzun zamandır yazdan kalan bir imaj var zihnimde, bana tuhaf bir yenilenme duygusu veren.

Evden bakıp bakıp durduğum ve bana hep uzakta olan, uzaktan bir piramidi andıran kaya parçasının sonunda yanına yaklaştığımda uyanan keşfetme hissi. Yüzdüm evet ona doğru ve oldukça yaklaştım ama arka tarafına geçemeden gemiler geldi…istediğim kadar yakınlaşamadım yani 🙂 Merakım kursağımda kaldı; iyi ki de kaldı galiba. Tanımlamak istemiyorum, bir sonraki sefere diyorum çünkü 🙂